کد مطلب:90451 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
«كان ضحك النبی صلی الله علیه و آله و سلم فاجتاز یوما بفتیه من الانصار اذهم یتحدثون و یضحكون ملاء افواهم فقال: مه یا هولاء، من غره منكم امله و قصر به فی الخیر عمله، فلیطلع و لیعتبر بالنشور و لیذكر الموت، فانه هادم اللذات.» خنده ی پیامبر، تبسم بود، روزی به جمعی از جوانان انصار، برخورد كه با شوخی كردن، با آواز بلند می خندیدند! آن حضرت فرمود: ای جوانان، از خنده لب فروبندید و به حال خود نگاه كنید، هر كس از شما به علت آرزو و آمال مغرور شده و از كار خیر، بازمانده باشد، برای تنبه به زیارت مردگان برود و از روز قیامت عبرت گیرد و به یاد مرگ باشد، زیرا یاد مرگ، درهم شكننده ی لذتها و غرور است و غفلت را از آدمی می زداید. در این حدیث درمان، در كنار درد و عبرت در مقابل غرور و توجه در برابر خنده ی با آواز قرار دارد، تا انسان، با توجه به درد و وجود درمان، خود را مداوا نماید و از غفلت و غرور رهایی یابد. امام باقر علیه السلام فرموده است: «اذا قهقت فقل حین تفرغ: «اللهم لا تمقتنی.»: زمانی كه ناخودآگاه قهقهه زدی، پس از فراغت از آن بگو: خدایا بر من غضب مكن و از من بیزار مباش. پرواپیشگان گرچه آواز را به خنده بلند نمی كنند و بدین وسیله وقار و هیبت خود را نگهداری نموده و می كوشند، تا موقعیت اجتماعی شان در جهت ارشاد و هدایت دیگران محفوظ بماند، اما از خوشرویی كه نمایانگر صفای باطن و نوع دوستی است، هرگز روی برنتافته و از عبوس بودن و خشونت خودبینی و تكبر به دور می باشند. [صفحه 503] پیامبر فرمود: «یا بنی عبدالمطلب: انكم لن تسعوا الناس باموالكم فالقوهم بطلاقه الوجه و حسن البشر.» شما فرزندان عبدالمطلب بنی هاشم ثروتی ندارید كه با بذل و بخشش، محبت مردم را جلب كنید (بنابراین) از سرمایه ی معنوی یعنی گشاده رویی با مردم، استفاده نمایید. این دستور العمل از پیامبر، گویای استفاده معنوی انسانی است كه هر فرد در جامعه به آن نیاز دارد.
علی علیه السلام فرمود:
صفحه 503.